Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1015

 — Tak, Mości książę; lecz jakim sposobem wiesz o wszystkiem?
 Nieznajomy uśmiechnął się.
 — Wiem, jak widzicie — rzekł — od tego los bitwy zależy.
 — Kiedy tak — rzekł burmistrz — trzeba marynarce wysłać posiłki.
 — Przeciwnie, możecie ztamtąd użyć dwudziestu ludzi; dwudziestu, ludzi pojętnych i odważnych oraz pełnych poświęcenia wystarczy.
 Antwerpczycy wytrzeszczyli oczy.
 — Czy chcecie — zapytał nieznajomy — zniszczyć flotę francuską, kosztem sześciu stałych waszych okrętów, i trzydziestu łodzi?
 — Hm! — odrzekli Ąntwerpczycy i spojrzeli po sobie — nasze statki nie są jeszcze tak stare.
 — Skoro je drogo cenicie, zapłacę wara ich wartość.
 — Otóż to ludzie — rzekł cicho Taciturne do nieznajomego — ludzie, z którymi każdodziennie walczyć musiałem. Gdybym miał tylko wypadki do pokonywa, dawnobym już skończył.
 — Przekonajcie się panowie — zaczął zno-