Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1032

przed nim wołając radośnie: Jego książęca mość! Jego książęca mość!
 Joyeuse i jego marynarze czuli, że nieprzyjaciel łamie się; usłyszeli te wołania i nagle ujrzeli się wobec nowego wojska, które jakby cudem się pojawiło.
 Joyeuse pchnął konia ku rycerzowi czarnemu i obadwa spotkali się z zaciętością ponurą.
 Za pierwszem starciem iskry sypnęły z mieczy.
 Joyeuse ufny swej zbroi i sztuce robienia bronią, ciążkie zadawał razy, które zręcznie odpierano.
 Jednocześnie, raz przeciwnika dotknął jego piersi i poślizgując się po zbroi, wydobył kilka kropli krwi z ramienia.
 — A!... — zawołał młody admirał czując ostrze żelaza, ten człowiek jest francuzem, a co więcej u jednego ze mną nauczyciela bronią robić się uczył.
 Na te słowa, ujrzano jak nieznajomy, odwrócił się.
 — Jeżeliś Francuz — zawołał Joyeuse — jesteś zdrajcą; bo walczysz przeciw twojemu królowi, twojej ojczyźnie i twojej chorągwi.
 Nieznajomy nieodpowiedział, tylko zawrócił i wściekle napadł na Joyeusa.