Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1044

 — Do Brukselli, mówisz?
 — Tak; ale zatrzymał się tam.
 — Remy — rzekła dama, zbliżając się do swego towarzysza, jakby się lękała, ażeby jej kto na pustej nie podsłuchał drodze.
 — Remy, czy on niezdawał ci się podobnym...
 — Do kogo, pani?
 — Przynajmniej z postawy, bo nie widziałam twarzy tego nieszczęśliwego człowieka.
 — O!... nie, nie, pani — odpowiedział Remy — bynajmniej; prócz tego, zkądby mógł wiedzieć, że opuściliśmy Paryż i udajemy się w 1ę drogę?
 — A zkąd mógł wiedzieć gdzie jesteśmygdyśmy zmienili mieszkanie w Paryżu?..
 — Nie, pani — odparł Remy — nie ścigał nas, ani nie kazał ścigać, — i jak pani dawniej mówiłem, widać zrobił rozpaczliwe postanowienie, ale względem siebie samego.
 — Niestety!... Remy — każdy ma na tym świecić cierpienia swoje.
 Remy odpowiedział westchnieniem na westchnienie swojej pani, i jechali dalej w milczeniu, tylko tentent ciszę zakłócał.
 Tak dwie godziny minęło.
 W chwili, kiedy nasi podróżni mieli wjeżdżać do Vilvorde, Remy szybko się odwrócił.