Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1047

 Zatrzymał się o dwa kroki od Remyego, który na ramieniu czuł ciepły oddech konia.
 Poniósł rękę do noża.
 — To on — rzekł do siebie — on jeszcze nas ściga. I czegóż chce?
 Podróżny złożył ręce na piersi, koń zaś jego ciężko oddychał wyciągając szyję.
 Nie rzekł ani słowa, ale z ognistego spojrzenia, skierowanego to naprzód, to w tył, to znów u w uliczkę, łatwo było odgadnąć, że się namyśla, czy ma powracać, jechać dalej, lub stanąć w zajeździe.
 — Widać pojechali dalej — rzekł — i my zatem jedzmy.
 I puszczając lejce koniowi, pojechał.
 — Jutro — rzekł do siebie Remy — trakt zmieniemy.
 I połączył się ze swoją towarzyszką, która go niecierpliwie czekała.
 — A co — zapytała cicho — czy jedzie za nami?
 — Bynajmniej, ja byłem w błędzie; możesz pani spać spokojnie.
 — Wiesz, mój Remy, że sypiać nie mogę.
 — To może pani posilisz się, bo od wczoraj nic nie jadłaś.
 — Dobrze, mój Remy.