Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1050

 — Z rozkazu! czyjego?... czy nie księcia Oranii?
 — Nie, z rozkazu Jego książęcej mości.
 — Co to za Jego książęca mość.
 — A!.. pan mnie pytasz za wiele, a ja nic nie wiem; koniec końcem, powiadam panu, że mnóstwo osób wyjeżdża.
 — Co to za osoby?..
 — Mieszkańcy wsi, wiosek, miasteczek, wałów.
 — To szczególniejsza! — rzekł Remy.
 — I my sami — rzekła dziewczyna — o świcie wyjedziemy, równie jak wszyscy mieszkańcy miasteczka. Wczoraj, o jedenastej godzinie, kanałami wyprawiono wszystkie bydło pod Bruksellę, otóż dlaczego powiadam państwu, wiele musi być na drodze wozów, koni i ludzi.
 — Dla czegóż nie jadą gościńcem?
 — Nie wiem, ale taki rozkaz.
 Remy i jego towarzyszka spojrzeli po sobie.
 — Ale my możemy jechać dalej, bo jedziemy do Malines.
 — Ja myślę, że lepiej zrobić jak wszyscy, to jest udać się do Brukselli.
 Remy spojrzał na towarzyszkę.
 — Nie, nie, natychmiast jedziemy do Ma-