Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1076

 Drzwi rozleciały się w kawałki.
 „W tym samym czasie, kula świsnęła koło uszu Henryka.
 Poskoczył do Remyego.
 Remy z drugiego pistoletu wystrzelił, ale na panewce spaliło.
 — Szaleńcze!.. ja jestem bezbronny — wołał Henryk — nie broń się przeciw człowiekowi, który cię nie napada, patrz tylko, patrz!...
 Pociągnął go ku oknu, które pięścią wybił.
 — A co — rzekł — czy widzisz?..
 Pokazał mu palcem ogromny obrus, bielejący na horyzoncie, który huczał postępując jak czoło armii niezliczonej.
 — Woda — rzekł Remy.
 — Tak, woda! ona nas zaleje, patrz na dół, strumień wezbrał i za pięć minut wyjść ztąd nie będzie można.
 — Pani! pani! — zawołał Remy.
 — Tylko nie krzycz i nieprzestraszaj. Przygotuj konie, lecz prędko.
 — On ją kocha — pomyślał Remy — on ją ocali.
 Remy pobiegł do stajni, Henryk wpadł na schody.
 Na krzyk i strzały, kobieta drzwi otworzyła.
 Młodzieniec porwał ją na ręce jak dziecko.