Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/108

listy, posłańcy, kwiaty, podarunki, wszystko nadaremnie... Pewnego wieczoru znikło światełko i więcej się nie pokazało; dama strudzona zapewne mojem natręctwem, wyprowadziła się z ulicy Lesdiguiéres; nikt nie wiedział gdzie obrała nowe mieszkanie.
 — Jednak ty ją znalazłeś, tę twoję dziką piękność?
 — Traf mi dopomógł; lecz, niesprawiedliwy jestem mój bracie, bo raczej Opatrzność zlitowała się nademną. Posłuchaj mię, jest to w istocie rzecz szczególna. Dwa tygodnie temu, o północy, przechodziłem ulicą de Bussy; wiesz mój bracie, jak ściśle wypełniane są ostrożności co do ognia; otóż, w okach pewnego domu nie tylko ujrzałem światło, ale nadto zdało mi się, że istotny pożar wybuchł na drugiem jego piętrze. Silnie zapukałem do drzwi, jakiś człowiek wyjrzał przez okno.
 — Pali się u was! zawołałem.
 — Cicho przez litość, cicho, — odparł, właśnie gaszę ogień.
 — Czy chcesz abym na straż zawołał?
 — Nie, nie, na imię nieba, nie wołaj pan nikogo.
 — Lecz może ci pomódz można?
 — Jeżeliś pan łaskaw, proszę na górę, wy-