Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1102

 Żandarmi poskoczyli do broni.
 Henryk słuchał.
 — Panowie — zawołał dowódzca — to trąby admiralskie.
 — O!.. panie, oby one zwiastowały mi brata!
 — Widzisz więc pan, że jeszcze czegoś pożądasz, że kochasz kogoś na ziemi; dlaczegóż obierasz rozpacz, jak ci, co niczego nie pragną i nie kochają nikogo?
 — Konia!... — zawołał Henryk — niechaj przygotują mi konia.
 — Którędy pan wyjedziesz?... — zapytał wachmistrz — kiedy woda ze wszystkich stron nas otacza?...
 — Przez równinę dostać się można; widzisz, że oni idą, skoro ich trąby słychać.
 — Wyjdź, panie hrabio na górę, czas się wyjaśnia i może co zobaczysz.
 — Dobrze — odpowiedział młodzieniec.
 Henryk w rzeczy samej wyszedł na wskazaną wysokość; trąby odzywały się w pewnych peryodach, nie zbliżając się, ani oddalając.
 Remy zajął swoje miejsce przy Dyanie.

---