Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1109

 — Ja nie spotwarzam cnoty, Henryku, ja obwiniam występek; powtarzam ci, to piekielna kobieta a jej posiadanie, jakkolwiek może być pożądane, nie warto cierpień tylu. Mój Boże! ile to trzeba sił, aby odpędzić pokusy!... Jak cię kocham, Henryku, gdybym był na twojem miejscu szturmem wziąłbym i dom i kobietę, a ponieważ zwykle pokonany pokornym jest przed zwycięzcą, jestem pewny, że nie długobym słyszał: „Henryczku, ja cię uwielbiam”, lecz wtedy, powiedziałbym jej, „dosyć kochanko cierpiałem dla ciebie, cierp ty teraz”.
 Henryk chwycił brata za rękę.
 — Nie myślisz tego co mówisz — zawołał.
 — Myślę na honor.
 — Ty taki dobry!
 — Dobroć z ludźmi bez serca, to głupstwo...
 — O! Joyeuse, Joyeuse, nie znasz tej kobiety.
 — Znać jej nie chcę.
 — Dlaczego?
 — Bobym popełnił to co inni nazywają zbrodnią, a cobym ja nazwał sprawiedliwością.
 — O! mój bracie — odpowiedział młodzieniec z anielskim Uśmiechem, jakżeś szczęśliwy, że