Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1112

 — Chcesz spróbować, czy odgłos jakiego świetnego czynu nie zmiękczy serca okrutnej, wyznaj, że dlatego nalegasz.
 — Jeżeli tak chcesz koniecznie...
 — Masz słuszność. Kobiety często opierają się wielkiej miłości, a trochę szumu je znęci.
 — Ja tak nie sądzę.
 — Stokroć głupim jesteś, jeżeli chcesz się narażać bez tej nadziei. Słuchaj Henryku, nie szukaj innej przyczyny oporu tej kobiety, jak tylko w tem, że nie ma oczów i serca.
 — Ale mi powierzysz dowództwo, mój bracie?
 — Muszę, kiedy prosisz tak usilnie.
 — Czy mogę dziś wieczór wyjechać?
 — Koniecznie nawet. Pojmujesz, że tu długo czekać niemożemy.
 — Wielu mi dasz ludzi?
 — Stu lub więcej. Nie mogę osłabić pozycyi, rozumiesz, Henryku.
 — Daj mniej, jeżeli chcesz, mój bracie.
 — Nie, jabym chciał dać ci dwa razy tyle. Tylko daj mi słowo honoru, że jeżeli spotkasz trzystu nieprzyjaciół, nie będziesz szukał bitwy.
 — Moj bracie — rzekł Henryk z uśmiechem — drogo sprzedajesz sławę, której jeszcze nie widzę.