Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1121

 — Ostrożnie panowie — odparł tenże — nie przebywaliśmy rzeki dotąd, bo dzisiaj rano przeszedł oddział Hiszpanów z Antwerpii; po zachodzie słońca, ohcięliśmy ryzykować, bo dwóch ludzi nie wznieca podejrzeń, ale taki oddział...
 — Prawda — rzekł wachmistrz — przywołam dowódcę.
 Henryk zbliżył się pytając o co rzecz chodzi.
 — Ci panowie dzisiaj rano spotkali oddział Hiszpanów, którzy tą samą, co my udali się drogą — mówił wachmistrz.
 — A wielu ich było?... — zapytał Henryk.
 — Z pięćdziesiąt ludzi.
 — A więc to nas ma zatrzymywać?
 — Nie, panie hrabio; jednakże myślę, że byłoby roztropniej zapewnić sobie łódź na wszelki wypadek; dwudziestu ludzi może się w niej pomieścić i jeżeliby spiesznie potrzeba przebyć rzekę, w pięciu obrotach będziemy na tamtej stronie.
 — Dobrze, zachować statek, musi tu być dom przy zejściu się Rupel i Escaut.
 — Jest wieś, jakiś głos odpowiedział.
 — A więc idźmy do wsi; kąt zawarty między dwoma wodami wyborną jest pozycyą. Żołnierze, marsz! Niech dwóch ludzi w łódź wsiądzie i płynie rzeką, my brzegiem pójdziemy.