Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1124

 — Są panie.
 — A gdzie?..
 — Tam, przy końcu stołu.
 Nie tylko, że siedzieli na końcu, ale w najciemniejszem miejscu.
 — Panowie — zawołał Henryk — nie tylko nie jecie, jak widzę, ale nadto w najgorszem miejscu siedzicie.
 — Dzięki ci panie hrabio za pamięć — odpowiedział z nich jeden, ale więcej potrzebujemy snu niż pożywienia i oczekujemy, aby nam odejść pozwolono.
 Henryk słuchał z wielką uwagą, lecz widocznie więcej zważał na głos, jak na wyrazy.
 — Czy pański towarzysz tego samego pragnie? — zapytał hrabia.
 I spojrzał z uwagą na tego towarzysza; Zmuszony do odpowiedzi, towarzysz, bąknął zaledwie dosłyszanym głosem.
 — Tak, panie hrabio.
 Na te dwa wyrazy hrabia zadrżał.
 Powstał, pobiegł na róg stołu i stanął przed oficerami.
 — Panie — rzekł do tego, który pierwszy przemówił — uczyń mi łaskę jednę.
 — Jaką, panie hrabio?