Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1132

nia, który już chodzić nie może, a weź mojego; dla mnie, który uciekać nie myślę, każdy koń dobry.
 I w rzeczy samej, wziął mojego konia białego a dał karego, mówiąc:
 — Książę, to biegun, który jeżeli zechcesz, z wiatrem poleci w zawody.
 I odwracając się do swoich — zawołał:
 — Dalej panowie, za mną! za mną ci, którzy nie chcą uciekać.
 Popędził ku nieprzyjacielowi powtórnie, ale gorzej jeszcze skrzywiwszy się.
 Myślał, że spotka się z ludźmi, a on spotkał wodę.
 Saint Aignan i ci co z nim poszli, zginęli... to było do przewidzenia.
 Gdyby ranie był usłuchał i zamiast próżnej junakieryi, uciekał, byłby siedział teraz przy stole i nie zrobił trzeciego grymasu, zapewne szkaradniejszego od dwóch pierwszych.
 Dreszcz przebiegł słuchających.
 — Ten człowiek nie ma serca — pomyślał Henryk. Dla czegóż jego hańbę ród wielki osłania przed wszelką sprawiedliwością?
 — Panowie — rzekł Aurilly cicho, czując ile książę swoją mową złego wpływu wywierał — widzicie jak Jego książęca mość jest wzruszony