Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1156

 — Hrabio, gdzie jest ten proch, któryś polecał wachmistrzowi?
 — W domu, w którym założyłem kwaterę główną.
 — Bądź spokojny, wiem jak to jest ważny przedmiot w położeniu, w jakiem się znajdujemy; nie wachmistrz, ale ja sam będę nad nim czuwał.
 Na tem się skończyła rozmowa.
 Przybyli, nie mówiąc więcej, nad zbieg dwóch rzek; książę zalecił hrabiemu, aby nie opuszczał stanowiska a sam odjechał.
 Znalazł Aurillego w tej samej sali, odzianego w płaszcz i śpiącego na ławie.
 Książę uderzył go po ramieniu i obudził.
 Aurilly przetarł oczy i spojrzał na księcia.
 — Czy słyszałeś? — zapytał go.
 — Tak, mości książę — odpowiedział.
 — Czy wiesz o czem chcę mówić?...
 — A dla Boga, o nieznajomej damie, o krewnej pana du Bouchage.
 — Jak widzę, wino z Louvain i piwo brukselskie nie odebrały ci pamięci.
 — Rozkaz tylko, Mości książę, a przekonasz się, że nigdy nie byłem przytomniejszy, jak w tej chwili.
 — Zaraz przekonamy się o tem; przywołaj swoję wyobraźnię na pomoc i zgadnij.