Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1166

 Tentent nie powtórzył się i nikogo nie było widać.
 Aurilly powrócił.
 — A co, Mości książę — rzekł — czy piękna?
 — Bardzo — odpowiedział książę ponuro.
 — Dlaczegoś tak smutny Mości książę; wszak ją widziałeś?
 — Śpi.
 — I cóż cię tak smuci?
 Książę nic nie odpowiedział.
 — Brunetka, czy blondynka?
 — To dziwna, Aurilly — mówił książę — j tę kobietę gdzieś widziałem.
 — Więc ją książę poznałeś?
 — Nie, bo jej nie mogę żadnego dać imienia, tylko widok jej mocno mię w serce ugodził.
 Aurilly zadziwiony spojrzał na księcia, później z uśmiechem, którego nie ukrywał, dodał:
 — A widzisz Mości książę!...
 — Nie śmiej się, proszę — sucho odparł Franciszek — widzisz, że cierpię.
 — Czy podobna!... — zawołał Aurilly. — Nieinaczej; sam niewiem co się ze mną