Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1167

dzieje; jednak zdaje mi się, że źle uczyniłem zaglądając.
 — Pomimo tego, dla samego wrażenia, jakie na Waszej książęcej mości uczyniła, potrzeba dowiedzieć się, kto jest ta kobieta.
 — Zapewne — odpowiedział Franciszek.
 — Poszukaj książę w pamięci, może ją na dworze widziałeś?
 — Nie, nie sądzę.
 — W Paryżu, we Flandryi, w Nawarze?
 — Nie.
 — To może Hiszpanka.
 — Nie sądzę.
 — Angielka?... która z dam królowej Elżbiety?
 — Bynajmniej, ona więcej jest do mnie zbliżoną; sądzę, że ją widziałem w jakiemś okropnem zdarzeniu.
 — Zatem łatwo ją książę możesz poznać, albowiem, Bogu dzięki, życie Waszej książęcej mości nie wiele miało podobnych okoliczności, o jakiej mówisz obecnie.
 — Czy tak?... — rzekł Franciszek ze smutnym uśmiechem.
 Aurilly skłonił się.
 — Widzisz — rzekł książę — teraz mam dosyć siły, abym rozebrał doznane wrażenie — ta