Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1169

to ukarz. Tymczasem, obowiązkiem moim było powracać i przybyłem.
 Książę ze znaczącym uśmiechem spojrzał na okno.
 — Obowiązek, hrabio? wytłomacz mi to.
 — Mości książę, kawalerya ukazała się od strony Escaut; nie wiadomo, czy przyjacielska lub nie.
 — Czy liczna?... — zapytał książę z niepokojem.
 — Bardzo liczna, Mości książę.
 — Dobrze uczyniłeś, hrabio, powracając, każ obudzić obudzić żandarmów. Zwiniemy obóz, to najroztropniej i pójdziemy brzegiem rzeki.
 — Zapewne Mości książę, ale sądzę, że nagła i konieczna potrzeba uwiadomić o tem mojego brata.
 — Na to dosyć dwóch ludzi.
 — Kiedy dwóch dosyć, to ja udam się z jednym żandarmem.
 — O! nie — odparł żywo Franciszek — ty pójdziesz zemną. Co u licha!... w podobnych zdarzeniach, nie mogę się pozbawiać najlepszego obrońcy.
 — Czy Wasza książęca mość poprowadzi oddziały?
 — Poprowadzę.