Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1172

dzieć, że pierwszy raz używam cię w podobnej okoliczności. Czy masz pieniądze?...
 — Mam dwa rulony złota, które mi Wasza książęca mość dałeś, wyjeżdżając.
 — Udaj się więc naprzód i wszelkiemi sposobami, rozumiesz, przyprowadź mi piękną nieznajomą do zamku Thierry; może poznam ją, patrząc na nią zbliska.
 — Czy i jej lokaja mam przyprowadzić?
 — Jeżeli ci nie będzie na zawadzie.
 — A jeżeli będzie zawadzał?
 — Uczyń z nim to, co czynisz z kamieniem, który ci zawadza na drodze, wrzuć go w dół.
 — Dobrze, Mości książę.
 Kiedy dwóch złośliwych ludzi układało plany w cieniu nocy, Henryk wszedł na pierwsze piętro i obudził Remyego.
 Remy umówionym znakiem zapukał do drzwi i natychmiast otworzyła je młoda kobieta.
 Za Remym spostrzegła Bouchaga.
 — Dobry wieczór — rzekła z uśmiechem wymuszonym.
 — Al... przebacz mi pani — spiesznie odpowiedział hrabia — nie przychodzę, by ci przeszkadzać, lecz tylko pożegnać.
 — Pożegnać?... zatem odjeżdżasz panie hrabio?...