Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1173

 — Do Francyi, pani.
 — I nas zostawiasz?
 — Muszę; pierwszym moim obowiązkiem jest wykonywać rozkazy księcia.
 — Księcia!.. książę jest tutaj?... — zapytał Remy.
 — Jakiego księcia?.. — dodała Dyana, blednąc.
 — Księcia Andegaweńskiego, o którym mówiono, że zginął, a który cudownie ocalał i z nami się połączył.
 Dyana wydała krzyk straszny, a Remy pobladł, jakby go nagle śmierć miała schwycić.
 — Powtórz mi pan — jąkała Dyana — że książę żyje i jest tutaj.
 — Gdyby go tutaj nie było i gdyby mi nie rozkazywał, towarzyszyłbym ci pani aż do klasztoru, do którego oświadczyłaś chęć udania się.
 — Tak, tak, pani, klasztor, klasztor — mówił Remy.
 I położył palec na ustach.
 Kiwnięcie głową Dyany dało poznać, że ton znak zrozumiała.
 — Tem chętniej towarzyszyłbym pani — mówił dalej Henryk — że możesz być niepokojoną od ludzi księcia.
 — Jakto?..