Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1174

 — Tak; wszystko każę mi wierzyć, że wie, iż jakaś kobieta mieszka w tym domu i sadzi, że jest moją przyjaciółką.
 — Zkąd ta myśl?
 — Nasz wachmistrz widział go przystawiającego drabinę do muru i patrzącego przez okno.
 — A! mój Boże! — zawołała Dyana.
 — Bądź pani spokojną, wachmistrz słyszał jak mówił do swojego towarzysza, że cię nie zna.
 — Mniejsza o to — rzekła młoda kobieta, spoglądając na Remyego.
 — Nie trwóż się pani — mówił Henryk — książę natychmiast wyjeżdża; kwandrans czasu, a będziesz sama i wolna. Pozwól mi więc pożegnać się z uszanowaniem i powiedzieć raz jeszcze że do ostatniego tchnienia, serce moje dla ciebie będzie biło... Żegnam cię, pani.
 I ukłoniwszy się z uszanowaniem, dwa kroki naprzód postąpił.
 — Nie, nie! — zawołała Dyana z gorączkowem obłąkaniem — nie, Bóg na to nie pozwoli, Bóg zabił tego człowieka i nie wskrzesi go... mylisz się pan, on nie żyje!
 W tej samej chwili, jakby odpowiedź na wezwanie litości nieba, głos księcia rozległ się na ulicy.