Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1177

wolnym i niepewnym, odkrywając czoło łyse, podobne do czoła starców, obciążonych latami.
 Ten, do którego się zbliżał, miał za sobą światło tak, że Remy rysów jego nie mógł rozpoznać.
 — Przebacz pan — rzekł, — sądziłem, że sam tu jestem.
 — I ja także — odrzekł zapytany — lecz z przyjemnością widzę, że będę miał towarzyszy.
 — Tak, smutnych towarzyszy — mówił Remy, ho wyjąwszy chorego, którego prowadzę do Francyi...
 — A!... — westchnął Aurilly udając litość dobroduszną — rozumiem co pan chcesz powiedzieć.
 — Czy tak?... — zapytał Remy.
 — Tak, chcesz pan mówić o młodej kobiecie.
 — O jakiej kobiecie?... — odparł Remy.
 — Nie gniewaj się mój przyjacielu — mówił Aurilly — jestem intendentem Joyeusa i przybyłem z rozkazu mojego pana do jego brata; hrabia wyjeżdżając polecił mi młodą damę i jej starego służącego, którzy mają powracać do Francyi.