Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1178

 Człowiek ten mówił zbliżając się do Remyego, z twarzą uśmiechającą się i przychylną.
 Stanął przed nim w środku promienia lampy a cała jasność nań padała.
 Remy mógł go zobaczyć wtedy.
 Lecz zamiast postępować ku niemu, Romy cofał się w tył i jakby trwoga malowała się na twarzy jego.
 — Nie odpowiadasz, przyjacielu, czy się mnie boisz?... — zapytał Aurilly z uśmiechem.
 — Panie — odrzekł Remy, udając, przestrach — przebacz biednemu starcowi, którego nieszczęścia i rany uczyniły nieufnym i trwożliwym.
 — Tembardziej, mój przyjacielu, potrzebujesz pomocy i wsparcia uczciwego towarzysza; prócz tego, przybywam od pana, który w tobie ufność budzić powinien.
 — Zapewne, panie.
 I jeszcze w tył się cofnął.
 — Opuszczasz mię?
 — Idę poradzić się mojej pani, sam nic działać nie mogę.
 — Bardzo słusznie, albo pozwól żebym się sam jej przedstawił i wyjaśnił moje posłannictwo we wszystkich szczegółach.