Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1180

pomniany, jak wąż w gnieździe, przez swojego piekielnego wspólnika.
 — Zapomniany! mówisz Remy, o! jesteś w błędzie; ty co znasz księcia, wiesz, że on na traf nic nie zostawia; o! nie, nie, Remy, Aurilly nie jest zapomniany tutaj, ale zostawiony w pewnych zamiarach.
 — Pani, ja do wszystkiego sadzę go zdolnym.
 — Czy on mnie zna?
 — Nie sądzę.
 — A ciebie poznał?
 — O! mnie poznać nie łatwo — odrzekł ze smutnym uśmiechem.
 — Może odgaduje kto jestem?
 — Nie, bo żądał, aby cię mógł widzieć.
 — Ja ci mówię, Remy, że jeżeli mnie nie poznał, to domyśla się...
 — W takim razie, jest sposób — rzekł Remy ponuro, dzięki Bogu, że nam tak prostą wskazał drogę; wieś pusta, nikczemnik sam... widziałem u niego sztylet za pasem, a ja mam nóż.
 — Chwilę cierpliwości Remy — mówiła Dyana — nie ochraniam ja życia nikczemnika, ale nim go uderzysz, potrzeba wiedzieć czego żąda i w jakiem jesteśmy położeniu; czasem innych środków użyć można. Jakże ci się przedstawił.