Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1183

 — Kto ci o tem powiedział?... — zapytał.
 — To rzecz bardzo prosta. Pan du Bonchage opuścił mnie polecając osobę, której towarzysze, a opuszczając nic mi o panu nie mówił.
 — Bo cię później przyjacielu nie widział.
 — Kłamstwo, panie, kłamstwo.
 Aurilly wyprostował się; powierzchowność Remyego przedstawiała mu starca.
 — Szczególniejszym przemawiasz tonem, mój poczciwcze — rzekł marszcząc brwi. Ostrożnie, bo jesteś stary, a ja młody; słaby, a ja silny.
 Remy uśmiechnął się, ale nic nieodpowiedział.
 — Gdybym chciał tobie, lub twojej patii krzywdę wyrządzić, dosyćby było rękę podnieść.
 — Ha! może się mylę i pan nie myślisz nic złego — rzekł Remy po chwili namysłu.
 — Zapewne.
 — A więc, powiedz pan czego żądasz?
 — Mój przyjacielu, chcę cię uszczęśliwić, jeżeli mi dobrze posłużysz.
 — A jeżeli nie posłużę?
 — W takim razie, ponieważ pytasz szcze-