Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1186

 — Zdaje się, że jest bardzo piękną?... — dodał Aurilly.
 — Czy jej pan nie widziałeś?
 — Nie, ale z tego co książę mówił wnoszę, że jest bardzo piękną i dlatego pragnę ją widzieć. A więc kochanku, zgoda, do nas należysz?
 I po raz trzeci chciał wcisnąć Remyemu rulon złota.
 — Zapewne, że do panów należę — odrzekł Remy odsuwając rękę Aurillego — ale jeszcze chcę wiedzieć, jaka będzie moja rola w wypadkach, które pan przygotowujesz.
 — Odpowiedz najprzód na moje pytania. Czy ta pani jest kochanką pana du Bouchage, czy jego brata?
 Krew wystąpiła na twarz Remyego.
 — Ani jednego, ani drugiego — rzekł z przymusem — ta pani nie ma kochanka.
 — Nie ma kochanka!... A! to królewski przysmaczek. Kobieta nie mająca kochanka!... na honor, znaleźliśmy kamień filozoficzny.
 — A więc — zaczął Remy — Jego książęca mość jest zakochany w mojej pani.
 — Nieinaczej.
 — I czegóż żąda?
 — Chce ją mieć w zamku Thierry, gdzie pośpiesznym marszem się udaje.