Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1187

 — Na honor, to za nadto nagła namiętność.
 — Zwyczajna u Jego książęcej mości.
 — Jedne tylko w tem widzę niedogodność — rzekł Kemy.
 — Jaką?
 — Że moja pani chce się udać do Anglii.
 — Właśnie w tem możesz mi być użytecznym. Skłoń ją...
 — Do czego?
 — Aby w przeciwną udała się drogę.
 — Pan nie znasz mojej pani, to jest kobieta uparta nadzwyczajnie, i nie łatwo ją skłonić, gdy chce jechać do Anglii, aby się udawała do Francyi. Prócz tego, czy pan myślisz, że ulegnie żądzom księcia?
 — Dlaczego nie?
 — Ona nie cierpi księcia Andegaweńskiego.
 — Ba! książąt zawsze kochają.
 — Lecz kiedy Jego książęca mość sądzi, że moja pani jest kochanką pana du Bouchage, lub pana de Joyeuse, jak może wydzierać ją temu, który ją kocha?
 — Poczciwcze, strasznie ograniczone masz pojęcia i trudno nam będzie, jak widzę, porozumieć się; dlatego, nie myślę wcale z tobą rozprawiać, przekładałem, to prawda, łagodność