Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1189

 — Tak, ale bardzo rzadko — zakończył Aurilly.
 I kiedy Remy wstępował na górę, Aurilly pewny spełnienia swych życzeń, poszedł do stajni.
 — A co?.. zapytała Dyana, spostrzegając Remyego.
 — Pani, książę cię widział.
 — I...
 — Kocha cię.
 — Książę mnie widział... książę mnie kocha!.. zawołała Dyana — Remy, czy masz obłąkanie?..
 — Mówię pani, co mnie powiedziano.
 — Kto ci powiedział?
 — Ten niegodziwiec Aurilly.
 — Lecz jeżeli mnie widział, to mnie poznał.
 — Gdyby cię pani książę poznał, niezawodnie Aurilly przyszedłby do ciebie mówić o miłości w imieniu księcia. Nie... książę cię nie poznał.
 — Masz słuszność... Remy. Tyle rzeczy przeszło przez ten piekielny umysł w przeciągu lat sześciu, że zapomniał o mnie. Idźmy, Remy, za tym człowiekiem.
 — Ale on panią pozna.
 — Dlaczegóż on ma mieć lepszą pamięć od pana swojego?