Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1193

 — Bynajmniej, dla wszystkich.
 — Kiedy książę na nią patrzył to się nie kryła.
 — Wypadek — odpowiedział Remy — przytem słusznie, że kiedy ją książę widział, niech jej nikt nie zobaczy.
 Pomimo, że kilka dni upłynęło, a podróż do kresu się zbliżała, dzięki przezorności Remyego i jego pani, ciekawość Aurillego zaspokojoną nie została.
 Już Pikardya ukazywała się oczom podróżnych.
 Aurilly, który od kilku dni wszystkie wyczerpał środki, jako to: żarty, grzeczności, nadskakiwania, podstępy a nawet gwałty, zaczął się niecierpliwić i zła jego natura przemogła.
 Domyślał się, że pod zasłoną tej kobiety, wielka się kryje tajemnica.
 Pewnego dnia pozostał nieco w tyle z Remym i ponowił dawne pokusy, które stanowczo odpartemi zostały.
 — Przecież — rzekł Aurilly — dziś, czy jutro muszę widzieć panią twoją.
 — Zapewne, ale to będzie wtedy, gdy ona zechce, a nie pan tylko.
 — A gdybym użył siły — przerwał Aurilly.
 Błyskawica trysnęła z oczów Remyego.