Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1195

 — Widziałem ale nieuważałem — odpowiedział Aurilly.
 — Tak zawsze robi.
 — Ja chwilę zatrzymani się. tutaj, a wy jedźcie dalej.
 I wskazawszy drogę Remyemu, sam udał się do zajazdu, gdzie gospodarz wyszedł na przeciw niego z uszanowaniem, jakby go znał dawniej.
 Remy dogonił Dyanę.
 — Co mówił z tobą?... — zapytała młoda kobieta.
 — Powtarzał zwyczajne żądania swoje.
 — Żeby mnie widzieć?
 — Tak, pani.
 Dyana uśmiechnęła się pod maską.
 — Strzeż się, pani — rzekł Kemy — to wściekły pies...
 — Nie bój się, nie zobaczy mnie.
 — Lecz skoro pani będzie w zamku Thierry, czyż cię wtedy nie ujrzy?
 — Co mi to szkodzi, prócz tego, książę mnie nie poznał.
 — Ale sługa cię pozna.
 — Do tego czasu, ani głos, ani postawa mnie nie zdradziły.
 — To rzecz mało znacząca — odpowiedział Remy — wszystkie tajemnice, istniejące od ośmiu