Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1198

nie odzywało się wycie wilków, oznajmiające zbliżanie nocy.
 Nagle, Dyana uczuła, że siodło jej, przymocowane przez Remyego, chwiać się poczęło; przywołała go zatem.
 Remy zeskoczył z konia i zabrał się do przymocowania popręga.
 W tym czasie, Aurilly zbliżył się do Dyany i sztyletem przerżnął sznurek utrzymujący maskę.
 Zanim zdołała podnieść rękę do twarzy, Aurilly porwał maskę i schylił się ku niej.
 Oczy tych dwóch istot spotkały się strasznem wejrzeniem; trudno powiedzieć, które z nich było bledsze i groźniejsze zarazem.
 Aurilly uczół zimny pot oblewający mu czoło, opuścił maskę i sztylet i załamał ręce z boleścią i trwogą.
 — Przez Boga!... pani de Mousorcau!
 — Tego nazwiska nie powtórzysz więcej — zawołał Remy, chwytając Aurillego za pas i ściągając z konia.
 Obadwa, padli na drogę.
 Aurilly wyciągnął rękę, aby pochwycie sztylet.
 — Nie, Aurilly, nie — rzekł mu Remy,