Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1199

schylając się i przyciskając go kolanami — nie... musisz tu pozostać.
 Ostatnia zasłona ocieniająca pamięć Aurillego spadła mu z oczu.
 — Haudoin! — zawołał — zginąłem!..
 — Jeszcze nic — rzekł Remy, zatykając mu usta ręką, ale zginiesz zaraz.
 I prawą, ręką wydobył nóż z pochwy.
 — Teraz, kochanku, teraz masz słuszność, zginiesz na prawdę...
 Stal zanurzyła się w gardle muzykusa i niewyraźne odezwało się chrapanie.
 Dyana z obłąkanemi oczyma, drżąca i wsparta na siodle, nie odwróciła oczów od tak okropnego widoku.
 Jednak skoro ujrzała krew tryskającą z pod noża, przechyliła się w tył i spadła z konia, jak nieżywa.
 Remy niezajmował się nią w tej straszliwej chwili.
 Zrewidował Aurillego, wziął dwa rulony złota, przywiązał mu kamień do szyi i wrzucił do stawu.
 Deszcz padał ulewny.
 — Panie! zatrzej ślady twojej sprawiedliwości!.. — zawołała Dyana — bo jeszcze inni są do ukarania.