Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1203

 — To dowód, że tam śpią.
 — A z Flandryi?
 — Nic.
 — To dowód, że się tam biją; a z Paryża?...
 — Nic.
 — To dowód, że spiski knują.
 — Albo dzieci rodzą... A propos dzieci, czy wiesz Crillonie, że będę miał dziecię.
 — Ty, Najjaśniejszy panie!... — zawołał Crilion zdziwiony.
 — Tak, królowej dzisiaj się śniło, że jest brzemienną.
 — Cóż z tego, — rzekł Crilion.
 — Jakto co z tego?
 — Teraz wiem, dlaczego Wasza królewska, mość dzisiaj masz taki apetyt... Żegnani cię, Najjaśniejszy panie.
 — Bądź zdrów, dobry Crillonie.
 — Przez Boga, Najjaśniejszy panie — rzekł Crilion — skoro masz tak dobry apetyt, powinieneś mnie na śniadanie zaprosić.
 — A to dlaczego, Crillonie?...
 — Ponieważ powiadają, że Wasza królewska mość żyje powietrzem i dlatego chudnie; otóż Uciąłbym powiedzieć: czysta potwarz, król jada jak wszyscy.
 — Nie, Crillonie, nie, niech sobie sądzą jak