Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1205

 Bulion, ten wzmacniający monarchiczny posiłek, zaniedbano; napróżno biedak wyglądał ze złotej wazki, nic nie otrzymał.
 Król wziął się do potrawy z kuropatew.
 Właśnie czwarty kawałek kładł do ust, kiedy lekki szelest dał się za nim słyszeć, i znany glos cierpko zawołał:
 — Jedno jeszcze nakrycie.
 Król odwrócił się.
 — Chicot!... — zawołał.
 — We własnej osobie.
 Chicot według zwyczaju, rozwalił się na krześle, wziął talerz i zaczął od ostryg, wybierając największe i najtłuściejsze.
 — Ty tutaj, Chicot!... — zawołał Henryk.
 — Ciszej!... — odrzekł mając pełną gębę.
 I korzystając z zadziwienia króla, przysunął przed siebie kuropatwy.
 — Stój, Chicot, to moje — zawołał król, wyciągając rękę dla odebrania talerza.
 Chicot przedzielił i po bratersku oddał połowę.
 Potem, nalał sobie wina, przejadł pasztetu, nadziewanych raków, wypił bulion i dopiero po chwili ciężko westchnął.
 — Już mi się jeść nie chce — powiedział.
 — Spodziewam się — odparł król.