Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1208

 — A drogi czy pewne?
 — Jak w raju; tylko aniołków na nich spotkać można, śpiewających chwałę królowi.
 — Chicot, jak widzę powracamy do Wirgiliusza.
 — Do którego miejsca?
 — Do Bukolik. „O fortunatos nimium”!
 — Bardzo dobrze, ale na co ten wyjątek na korzyść rolników, mój synu?
 — Niestety! bo tego nie ma w miastach.
 — Koniec końcem, że miasta są punktem zepsucia.
 — Sam osądź; odbyłeś pięćset mil drogi bez żadnej przygody, a ja tylko jeździłem do Vincennes, trzy ćwierci mili i...
 — I co?...
 — O mało mnie nie zamordowali na drodze.
 — Ha! ha! ha!... — rozśmiał się Chicot.
 Opowiem ci to, mój przyjacielu; właśnie mam to opisać... gdyby nie moi czterdziestu pięciu, byłbym zginął.
 — Czy tak!... i gdzież to zaszło?
 — Pytasz gdzie zajść miało?
 — Nieinaczej.
 — Pod Bel-Esbat.
 — Blisko klasztoru naszego przyjaciela Gorenflota.