Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1209

 — W tem samem miejscu.
 — Jakże się znalazł w tej okoliczności nasz przyjaciel?
 — Cudownie, jak zawsze; nie wiem czy ze swojej strony słyszał o czemś, ale zamiast chrapać o tym czasie, jak czynią wszystkie mnichy, stał na balkonie.
 — I nic więcej nie robił?
 — Kto?
 — Dom Modest.
 — Błogosławił mnie z powagą, sobie tylko właściwą.
 — A mnichy?
 — Krzyczeli na całe gardło, niech żyje król!...
 — I nic więcej nie widziałeś?
 — Cóż miałem widzieć?
 — Że mieli broń pod habitami.
 — Wiem, że wszyscy byli uzbrojeni, i dlatego uwielbiam przezorność godnego przeora i powiadam: Ten człowiek wiedział o wszystkiem, a jednak nic nie mówił i nic nie żądał; nie przyszedł do mnie nazajutrz, jak Epernon macać po wszystkich moich kieszeniach, mówiąc: „Najjaśniejszy panie, za ocalenie króla.”
 — O! do tego on niezdolny a jego ręce nie weszłyby w twoje kieszenie.