Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1217

 — Co u licha!
 — To właśnie Bearneńczykowi przyszło do głowy.
 — Mów dalej, Chicot, mów — odezwał się król ponuro.
 — Otóż ta myśl gdy mu przyszła do głowy, zamyślił się i zmartwił...
 — Cóż dalej?
 — I zapomniał o Fosseuse.
 — Ba!
 — Ale tak, nieinaczej; wtedy opanowała go miłość, o której wspominałem.
 — Ten człowiek chyba jest persem, turkiem lub poganinem, tyle kobiet kocha... Cóż Małgorzata na to mówi?
 — Tym razem, zadziwi cię to, królu: Małgorzata była bardzo uradowana.
 — Upadkiem Fosseuse, a! rozumiem.
 — Nie, nie, ale uradowana sama dla siebie.
 — Zamiłowała więc stan akuszerki?
 — Teraz nie będzie akuszerką.
 — A czemże u licha?
 — Kumą, nawet podarunki są już przygotowane.
 — Zapewne nie za swoje kupiła je pieniądze.
 — Czy tak sądzisz, mój królu?..