Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1223

 — A co, nie mówiłem, Chicot, będę miał wiadomość!... Wejdź, wejdź, hrabio.
 Odźwierny ustąpił i ujrzano młodzieńca, podobnego portretom Holbeina, lub Tycyana.
 Postępował wolno i zgiął kolano na środku pokoju.
 — Zawsze blady — rzekł król — zawsze złowróżbny. Na teraz, mój przyjacielu, przybierz twarz wesołą i dobrych wieści ze smutkiem mi nie przynoś; mów prędzej du Bouchage, czekam i słucham. Wszak przybywasz z Flandryi?
 — Tak, Najjaśniejszy panie.
 — I lekko jak widzę.
 — Najjaśniejszy panie, tak szybko jak tylko człowiek może chodzić po ziemi...
 — Co się dzieje z Antwerpią?
 — Antwerpia jest w rękach księcia Oranii, Najjaśniejszy panie.
 — Księcia Oranii?... co to znaczy?
 — W rękach Wilhelma, jeżeli ci tak przyjemniej, Najjaśniejszy panie.
 — A mój brat czemu na Antwerpię nie idzie?
 — Najjaśniejszy panie, nie do Antwerpii, ale do Chateau-Thierry powraca.
 — Jakto?... opuścił wojsko.
 — Niema już wojska, Najjaśniejszy panie.