Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1224

 — A!... — westchnął król i słabnąc pad! na krzesło. A Joyeuse?
 — Najjaśniejszy panie, mój brat dokazując cudów waleczności i osłaniając odwrót, zebrał nieco ludzi uszłych z ogólnej klęski i utworzywszy z nich armię, przeprowadził księcia Andegaweńskiego.
 — Klęska!... — mówił król cicho.
 Następnie, nagle, błyskawica zaświeciła w jego spojrzeniu i zawołał:
 — Zatem flamandczycy zupełnie dla mego brata straceni?
 — Zupełnie Najjaśniejszy panie.
 — Bez powrotu?
 — Tak sądzę.
 Czoło króla stopniowo się rozjaśniało, jakby pod wpływem myśli wewnętrznej.
 — Biedny Franciszek — rzekł z uśmiecham — nie ma szczęścia do koron: Nawarska wymknęła mu się, wyciągał rękę po Angielską, ale jej dostać nie mógł, kusił się o Batawię i upadł. Załóżmy się, że on nigdy królem nie będzie, pomimo największych chęci.
 — Zawsze tak bywa, kiedy kto czego zanadto pragnie, uroczyście odezwał się Chicot.
 — A wielu jeńców?... — zapytał król.
 — Blisko dwa tysiące.