Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1233

 — Pobyt w grobowcu, wielki królu, cierpkim mnie uczynił; ale twój widok rozwesela. „Omnia letha putrescunty”.
 — To ma znaczyć, że ja stałem się gorszym — rzekł król.
 — Troszkę, troszkę, mój synu.
 — Stajesz się nieznośnym, mój Chicot i muszę myśleć, że masz zamiary intryg i ambicyi, które sądziłem dalekiemi od twojego charakteru.
 — Zamiary ambicyi, ja!... Chicot ambitny. Mój synku, dawniej byłeś nieroztropnym, a teraz rozum straciłeś, to postęp.
 — A ja ci mówię, Chicot, że wszystkich oddalasz odemnie przypisując im zamiary, jakich nie mają i zbrodnie, o których nie myślą, mówię ci, że chcesz mnie zgubić.
 — Ja ciebie zgubić!... — zawołał Chicot!
 — Boże mnie od tego uchowaj. Ale stwierdź dowodem, królu, przypuszczenie twoje.
 — Dobrze — odrzekł król.
 — Przekonajmy się, zkąd ci przyszła ta myśl dziwna.
 — Słuchałeś obojętnie pochwał twojego dawnego przyjaciela Dom Modesta, któremu winieneś wiele.
 — Ja wiele mu winienem? cóż dalej.