Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1242

przewagę w obec szwajcarów i gwardyi arcychrześciańskiego monarchy; uradowany bo król przyjął go tak, iż trudno było pomyśleć, aby miał jakie przeciw Gwizyuszom podejrzenie.
 W chwili, kiedy miał przejść przez furtkę Luwru, posłyszał brzęk ostróg.
 Przystanął, sądząc, że król kazał go przywołać jeszcze i zadziwił się, poznając pod hełmem poczciwą twarz mieszczanina Roberta Briquet, dawnego znajomego.
 Wiemy, że pierwsze spojrzenie sobie w oczy tych ludzi, nie mogło być spojrzeniem sympatyi.
 Boromeusz na pół stopy kwadratowej otworzył gębę, jak mówi Rabelais i sądząc, że ten, który za nim idzie, chce go zaczepić, przystanął tak, że Chicot go dogonił.
 Wiadomo zaś jaki krok miał Chicot.
 — Co u licha!... — rzekł Boromeusz.
 — Do dyabła!... — zawołał Chicot.
 — Mój zacny panie.
 — Mój czcigodny ojcze.
 — Co za hełm!
 — Co za kaftan bawoli!
 — Cieszę się, że cię oglądam.
 — Cieszę się, że cię dogoniłem.
 I dwaj znajomi spoglądali na siebie przez