Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1243

kilka sekund z nieprzyjaznem wahaniem, jak dwa koguty.
 Boromeusz pierwszy udał łagodność.
 Muskuły jego twarzy wyrównały się i z wyrazem szczerości żołnierskiej — rzekł:
 — Przez Boga! podstępny jesteś kumie Robercie Briquet.
 — Ja! zacny ojcze — odpowiedział Chicot — z jakiego mówisz to powodu?
 — Z powodu klasztoru Jakobitów, gdzie kazałeś mi uważać się za prostego mieszczanina. Wprawdzie, musisz być sto razy przebieglejszy niż prokurator albo kapitan.
 Chicot czuł, że ten komplement nie pochodzi z serca.
 — A!... — odpowiedział dobrodusznie — cóż mówić o tobie zacny panie Boromeuszu?
 — O mnie?
 — Tak o tobie.
 — Dlaczego?
 — Dla tego żeś przedstawiał się jak mnich; musisz być stokroć przewrotniejszy niż sam... nie ubliżam ci kochanku, bo dzisiaj...
 — Pomyśl co mówisz — rzekł, Boromeusz.
 — Ja nigdy nie kłamię — odrzekł Chicot.
 — Daj rękę.
 I podał dłoń Chicotowi.