Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1244

 — A! źle się ze mną obszedłeś w klasztorze, bracie kapitanie — mówił Chicot.
 — Myślałem żeś mieszczanin, a wiesz jaki my, żołnierze, z mieszczanami kłopot mamy.
 — Prawda — rzekł Cbicot z uśmiechem — a przecież złowiłeś mnie w łapkę.
 — W łapkę?
 — Pod przebraniem ją zastawiałeś; waleczny żołnierz, bez ważnej przyczyny nie zmienia munduru na habit.
 — Z szlachcicem — rzekł Boromeusz — nie będę miał tajemnic. Tak, mam swoje osobiste interesy w klasztorze Jakobitów: ale ty?
 — I ja także — odpowiedział Chicot — lecz sza...
 — Czy chcesz o tem pomówić nieco?
 — Na honor, pragnę.
 — A lubisz dobre wino?
 — Lubię, jeżeli dobre.
 — Słuchaj, znam tu szynczek, jakiego niema drugiego w Paryżu.
 — I ja także — rzekł Chicot — ale jak się wój nazywa?
 — „Róg Obfitości”.
 — A!... — zawołał Cbicot.
 — Co to znaczy?
 — Nic.