Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1258

 — Aby być wesołym.
 — Ja dosyć będę miał cztery.
 — A żeby podpić?
 — Będzie sześć.
 — A żeby się upić?
 — Dwanaście.
 — Gaskończyk — pomyślał Boromeusz — paple, a dopiero cztery wypił; kiedy tak, mamy jeszcze zapas — rzekł dobywając z kosza dla siebie i Chicota piątą butelkę.
 Chicot zauważył, że z pięciu butelek stojących po prawej stronie Boromeusza, jedne były wpół, drugie w trzeciej części wypróżnione, żadna zaś pustą.
 To utwierdziło go w myśli, która mu najprzód przyszła, że kapitan złe względem niego miał zamiary.
 Powstał, aby wziąć piątą butelkę, którą mu Boromeusz podawał i zachwiał się na nogach.
 — Dobrze — rzekł — czy czułeś?
 — Co takiego?
 — Trzęsienie ziemi.
 — Ba!
 — Tak, czuję trzęsienie...
 — A! do licha! szczęściem, że dom pod „Rogiem obfitości” mocno zbudowany chociaż stoi na palach.