Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1259

 — Jakto, na palach?... — zapytał Boromeusz.
 — Zapewne, bo się obraca.
 — Prawda — odparł Boromeusz, wychylając kieliszek do ostatniej kropelki, czułem skutek, a nie odgadywałem przyczyny.
 — Bo nie jesteś łacinnikiem — odpowiedział Chicot — bo nie czytałeś traktatu de „Natura rerum”, inaczej byłbyś wiedział, że niema skutku bez przyczyny.
 — A więc, kolego — rzekł Boromeusz, ponieważ jesteś równie jak ja kapitanem, wszak prawda?
 — Kapitanem, od stóp do głowy — odpowiedział Chicot.
 — A więc, mój kochany kapitanie — zaczął znowu Boromeusz — ponieważ jak mówisz, nie ma skutku bez przyczyny, powiedz mi dla czego się przebrałeś?
 — Jakto przebrałem?
 — Z odzieży, którą nosiłeś, gdyś był u Dom Modesta.
 — A jakże tam byłem ubrany?
 — Jak mieszczanin.
 — A!... prawda.
 — Powiedz mi to naprzód, a potem, dalszą naukę filozofii poprowadzisz.