Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1262

 — To też podchmieliłem sobie — odpowiedział Chicot; czy już mogę rozpocząć wykład filozofii?...
 — Daj pokój; myśmy tutaj pić przyszli.
 — Pijmy więc.
 I Chicot napełnił swoję szklanicę.
 — A co. teraz przypominasz sobie? — zapytał Boromeusz.
 — Oczem?
 — Coś jeszcze widział w klasztorze...
 — Do dyabła!
 — Cóżeś widział?
 — Widziałem mnichów, którzy zamiast paciorków, mieli miecze i którzy zamiast Dom Modestowi, tobie byli posłuszni.
 — Prawda, ale to jeszcze nie wszystko.
 — Nie wszystko; ale pić, pić, bo wszystko zapomnę.
 A ponieważ butelka Chicota pustą była, podał szklankę Boromeuszowi, aby mu ją ze swojej napełnił, następnie duszkiem ją wychylił.
 — A co, przypominasz sobie?... — zapytał Boromeusz.
 — Tak sądzę.
 — Cóżeś jeszcze widział?
 — Widziałem spisek...
 — Spisek? powtórzył Boromeusz, blednąc.