Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1264

 — Najprzód — rzekł — widziałem pana de Mayenne ranionego.
 — Co u licha!
 — Dalej widziałem wzięcie Cahors.
 — Jakto! wzięcie Cahors!... więc ztamtąd przybywasz?
 — Nie inaczej. A!... kapitanie, jakiż byłby widok, patrzeć na ciebie w czasie rozprawy.
 — Nie wątpię o tem; więc byłeś przy królu Nawarry?
 — Przy nim samym, jak teraz przy tobie.
 — I opuściłeś go?
 — Aby donieść tę wiadomość królowi francuzkiemu.
 — A teraz z Luwru przybywasz?
 — Kwadrans przed tobą.
 — Ponieważ nie rozdzielaliśmy się od tego czasu, nie mam potrzeby pytać, coś widział od naszego spotkania się w Luwrze.
 — I owszem, pytaj, pytaj, bo na honor, to bardzo ciekawe.
 — Powiedz więc.
 — Powiedz, powiedz — odrzekł Chicot — to łatwo bardzo mówić.
 — Spróbuj.
 — Jeszcze szklankę wina, żeby mi się język rozwiązał, tylko pełną. Otóż widziałem, koleżko,