Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1266

 — Wiem doskonale — bąknął Chicot.
 — I gdybyś mógł utrzymać się na nogach, poszedłbyś do Luwru?
 — Poszedłbym do Luwru.
 — Donieść mnie?...
 — Tak, donieść ciebie...
 — I nie żartujesz?...
 — W czem?
 — Że jak się tylko prześpisz...
 — Cóż dalej?
 — To król będzie wiedział o wszystkiem?
 — Kochany przyjacielu — odpowiedział Chicot, podnosząc głowę i wpatrując się w Boromeusza — ty jesteś spiskowcem, a ja szpiegiem; ty knujesz spisek, ja o tem donoszę. Każdy wypełnia swoje rzemiosło. Do widzenia, kapitanie; dobranoc.
 I mówiąc te słowa, Chicot nie tylko dawniejszą przybrał postawę, ale tak się usadowił przy stole, że oparłszy głowę na rękach, grzbiet tylko widzieć dawał.
 — A!... — rzekł Boromeusz, zapłonionemi oczyma patrząc na towarzysza — ty mnie chcesz donieść kochanku?
 — Jak się tylko przebudzę, przyjacielu — odpowiedział Chicot.