Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1274

się to z ludźmi dzieje; poczciwy kapitan jak widzisz jest chory.
 — Ha! ha! ha! panie Chicot — zawołał pan Bouhomet zanosząc się od śmiechu.
 — No i cóż?... — zapytał Chicot.
 — Na co sobie było mój dom obierać do podobnej egzekucyi?... taki piękny kapitan!
 — To wołałbyś żebym ja leżał na ziemi?
 — O! nie, nie, nigdy — zawołał gospodarz z głębi serca.
 — A jednak stać się to mogło, gdyby nie Boska opatrzność.
 — Czy tak?
 I zniżył się do gospodarza, tak, aby ten mógł widzieć jego ramiona.
 Kaftan Chicota był przedziurawiony na krzyżu, plama czerwona, okrągła, wielkości talara brzegi dziury czerwieniła.
 — Krew!... — zawołał Bonhomet — krew! pan jesteś raniony!
 — Zaczekaj, zaczekaj, Chicot zdjął kaftan, a następnie koszulę.
 — Teraz patrz — powiedział.
 — A! jakie szczęście, żeś pan miał zbroję na sobie; widać, że ten zbrodniarz chciał pana zamordować?