Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1275

 — Zapewne, że nie ja zrobiłem sobie ranę pomiędzy ramionami; co widzisz więcej?
 — Kółka połamane.
 — Silny był pan kapitan; a pod zbroją co się dzieje?
 — Ciało skrwawione.
 — Kiedy tak, to zdejmę zbroję.
 Chicot zdjął zbroję i obnażył krzyż, składający się z kości skórą powleczonych.
 — A!... panie Chieot — zawołał Bonhomct — masz ranę wielką jak talerz.
 — To krew nabiegła; ale mniejsza o to, daj mi białą koszulę, nalej w szklankę wina i oliwy i obmyj mi przyjacielu tę ranę.
 — Ale to ciało, panie Chicot, co z niem zrobimy?
 — Niech cię to nie obchodzi.
 — Dla czego niema mnie obchodzić?
 — Daj mi pióra i papieru.
 — Zaraz, kochany panie Chicot.
 I Bonhomet wybiegł z gabinetu.
 Tymczasem Chicot. który widać nie miał czasu do stracenia, koniec noża rozgrzewał przy lampce i odejmował nim pieczątkę listu.
 Następnie, gdy go nic nie zatrzymywało, wyjął list z koperty i odczytał z widocznem zadowoleniem.