Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1283

 Winienem podziękować temu grzecznemu człowiekowi i dziś w wieczór jeszcze tego dopełnię.
 Ukrywszy pieniądze, przybił deskę, zbliżył się do okna i spojrzał wprost siebie.
 Dom na przeciwko miał jak zawsze barwę szarą, posępną.
 — Sądzę, że nie musi to być godzina snu, — myślał Chicot — a prócz tego ci ludzie nie bardzo muszą być do snu usposobieni. Zobaczymy.
 Zeszedł na dół z uśmiechem na twarzy, i zapukał do drzwi sąsiada.
 Zauważy! szelest na schodach i szybkie stąpanie, zaczekał przeto dość długo nim powtórnie zapukał.
 Tym razem, drzwi się otworzyły i jakiś mężczyzna ukazał się w cieniu.
 — Dobry wieczór — rzekł Chicot wyciągając rękę, powróciłem i przychodzę powitać cię, mój zacny sąsiedzie.
 — Co takiego?.. — odpowiedział głos niepewny, którego akcent zadziwił Chicota.
 Jednocześnie mężczyzna, który drzwi otwierał, w tył się cofnął.
 — Przepraszam — rzekł Chicot — to nie pan byłeś moim sąsiadem kiedym wyjeżdżał, ale pomimo tego, zdaje się, że znam pana.